Κυριακή 14 Ιουλίου 2019, ώρα 14:00
Στην κεντρική πλατεία και στο Σταθμό
Στην κεντρική πλατεία και στο Σταθμό
Είσοδος ελεύθερη στο κοινό
Στους ήχους των πανηγυριών με τη «ζιγιά» των πηλιορείτικων ζουρνάδων, αποτελούμενη από τους μουσικούς:
Βαγγέλη Μπαντελά (ζουρνά)
Ιάκωβο Μπαδιανούδη (ζουρνά)
Γιάννη Καραμανιώλα (νταούλι)
Μια ομάδα που την ενώνει η κοινή γοητεία που ασκεί το μεγαλειώδες και πανηγυρικό ηχόχρωμα του ζουρνά και του νταουλιού, η οποία αναπλάθει, με το δικό της αισθητήριο, το παραδοθέν μουσικό υλικό, μέσα από μια συνεχή αναδιαπραγμάτευση του παλιού με το νέο.
Η ομάδα αναφέρει:
«Η σύνθεση της ορχήστρας των ζουρνάδων, τόσο στα διάφορα μέρη της Ελλάδας όσο και στα υπόλοιπα Βαλκάνια, αποτελείται συνήθως από δυο ζουρνάδες κι ένα νταούλι. Η παρουσία τους στο Πήλιο, όπως υποστηρίζεται από την τοπική προφορική παράδοση, είναι αρκετά παλιά και τοποθετείται τουλάχιστον στην τελευταία φάση της Οθωμανικής περιόδου, χωρίς όμως να επιβεβαιώνεται από γραπτές μαρτυρίες. Είχαν ιδιαίτερο ρόλο, ως αποκλειστική μουσική συνοδεία, στο εθιμικό λαϊκό δρώμενο των ‘Μάηδων’, πριν από το 1940, αλλά και μετά την αναβίωσή του, από το1957 κ.ε. Μέχρι τις δεκαετίες 1970-’80, σε αρκετά χωριά του Πηλίου, όπως η Δράκεια, η Μακρινίτσα, ο Άγιος Λαυρέντης, ο Άγιος Γεώργιος κ.α., συνηθιζόταν το πανηγύρι να ξεκινά με τους ζουρνάδες, οι οποίοι παίζανε για αρκετές ώρες. Άρχιζαν πριν ακόμα από τη δύση του ήλιου και συνέχιζαν μέχρι και λίγο πριν τα μεσάνυχτα, εξυψώνοντας τη «γλεντιστική» διάθεση των χωριανών. Μετά παίρνανε τη σκυτάλη τα πιο σύγχρονα όργανα της κομπανίας (κλαρίνο, βιολί, ακορντεόν κλπ.).
Οι παλιότεροι ζουρνατζήδες ήταν ερασιτέχνες μουσικοί και είχαν συνήθως και ένα άλλο επάγγελμα για βιοπορισμό. Μερικοί από αυτούς που μνημονεύονται ήταν: ο Βαγγέλης Τσούκας (Μακρινίτσα), ο Νίκος Δέσπος (Άγιος Λαυρέντης), ο Θανάσης Μαυρίκος (Δράκεια), ο Βαγγέλης Μπότσαρης (Κισσός) κ.ά. Από τα μέσα του 19ου και εντεύθεν η παρουσία των ζουρνάδων στο Πήλιο άρχισε να φθίνει, εξαιτίας των γενικότερων κοινωνικών συνθηκών (πόλεμοι, κοινωνικές αναταραχές, δικτατορίες, αστυφιλία κ.ά.). Επιπλέον, αξίζει να επισημανθεί ως ιδιαίτερα αρνητικός παράγοντας, η απαγόρευσή τους από ορισμένες κοινοτικές αρχές, κυρίως κατά την περίοδο της δικτατορίας του Μεταξά, οι οποίες θεώρησαν την παρουσία τους «αναχρονιστική» και αντίθετη με τα τότε επικρατούντα μοντέλα «κοινωνικού εκσυγχρονισμού». Παρόλα αυτά, η ‘ζιγιά’ των ζουρνάδων επιβίωσε στην περιοχή μας, μέσω κάποιων μερακλήδων της γενιάς του 1940-’50, όπως ο Αποστόλης Τσάντος (Άγιος Λαυρέντης), ο Μπάμπης Καραμανιώλας (Άγιος Λαυρέντης), ο Μιχάλης Δημητρίου (Λεχώνια), οι οποίοι αποτέλεσαν κατά κάποιον τρόπο τον συνδετικό κρίκο μεταξύ των παλιότερων προαναφερόμενων και της νεότερης γενιάς μουσικών, μεταφέροντας διαχρονικά, περισσότερο την αγάπη για το ζουρνά, παρά την εκτελεστική πρακτική του οργάνου.
Εμάς τώρα από την πλευρά μας, ως σύγχρονοι μουσικοί, οι οποίοι έχουμε διανύσει ο καθένας κάποια πορεία τόσο στο κοινωνικό, όσο και στο μουσικό πεδίο, μας ένωσε η κοινή γοητεία που ασκεί το μεγαλειώδες και πανηγυρικό ηχόχρωμα του ζουρνά και του νταουλιού! Έχοντας στα αυτιά μας τις εκτελέσεις των προγενέστερων, είτε δια ζώσης, είτε από καταγραφές, αναβιώνουμε, αλλά και αναπλάθουμε με το δικό μας αισθητήριο το παραδοθέν μουσικό υλικό, μέσα από μια συνεχή αναδιαπραγμάτευση του ‘παλιού’ με το ‘νέο’.
Η ζιγιά μας, των Πηλιορείτικων ζουρνάδων, αποτελείται από τους:
Βαγγέλη Μπαντελά (ζουρνά)
Ιάκωβο Μπαδιανούδη (ζουρνά)
Γιάννη Καραμανιώλα (νταούλι)
Μια ομάδα που την ενώνει η κοινή γοητεία που ασκεί το μεγαλειώδες και πανηγυρικό ηχόχρωμα του ζουρνά και του νταουλιού, η οποία αναπλάθει, με το δικό της αισθητήριο, το παραδοθέν μουσικό υλικό, μέσα από μια συνεχή αναδιαπραγμάτευση του παλιού με το νέο.
Η ομάδα αναφέρει:
«Η σύνθεση της ορχήστρας των ζουρνάδων, τόσο στα διάφορα μέρη της Ελλάδας όσο και στα υπόλοιπα Βαλκάνια, αποτελείται συνήθως από δυο ζουρνάδες κι ένα νταούλι. Η παρουσία τους στο Πήλιο, όπως υποστηρίζεται από την τοπική προφορική παράδοση, είναι αρκετά παλιά και τοποθετείται τουλάχιστον στην τελευταία φάση της Οθωμανικής περιόδου, χωρίς όμως να επιβεβαιώνεται από γραπτές μαρτυρίες. Είχαν ιδιαίτερο ρόλο, ως αποκλειστική μουσική συνοδεία, στο εθιμικό λαϊκό δρώμενο των ‘Μάηδων’, πριν από το 1940, αλλά και μετά την αναβίωσή του, από το1957 κ.ε. Μέχρι τις δεκαετίες 1970-’80, σε αρκετά χωριά του Πηλίου, όπως η Δράκεια, η Μακρινίτσα, ο Άγιος Λαυρέντης, ο Άγιος Γεώργιος κ.α., συνηθιζόταν το πανηγύρι να ξεκινά με τους ζουρνάδες, οι οποίοι παίζανε για αρκετές ώρες. Άρχιζαν πριν ακόμα από τη δύση του ήλιου και συνέχιζαν μέχρι και λίγο πριν τα μεσάνυχτα, εξυψώνοντας τη «γλεντιστική» διάθεση των χωριανών. Μετά παίρνανε τη σκυτάλη τα πιο σύγχρονα όργανα της κομπανίας (κλαρίνο, βιολί, ακορντεόν κλπ.).
Οι παλιότεροι ζουρνατζήδες ήταν ερασιτέχνες μουσικοί και είχαν συνήθως και ένα άλλο επάγγελμα για βιοπορισμό. Μερικοί από αυτούς που μνημονεύονται ήταν: ο Βαγγέλης Τσούκας (Μακρινίτσα), ο Νίκος Δέσπος (Άγιος Λαυρέντης), ο Θανάσης Μαυρίκος (Δράκεια), ο Βαγγέλης Μπότσαρης (Κισσός) κ.ά. Από τα μέσα του 19ου και εντεύθεν η παρουσία των ζουρνάδων στο Πήλιο άρχισε να φθίνει, εξαιτίας των γενικότερων κοινωνικών συνθηκών (πόλεμοι, κοινωνικές αναταραχές, δικτατορίες, αστυφιλία κ.ά.). Επιπλέον, αξίζει να επισημανθεί ως ιδιαίτερα αρνητικός παράγοντας, η απαγόρευσή τους από ορισμένες κοινοτικές αρχές, κυρίως κατά την περίοδο της δικτατορίας του Μεταξά, οι οποίες θεώρησαν την παρουσία τους «αναχρονιστική» και αντίθετη με τα τότε επικρατούντα μοντέλα «κοινωνικού εκσυγχρονισμού». Παρόλα αυτά, η ‘ζιγιά’ των ζουρνάδων επιβίωσε στην περιοχή μας, μέσω κάποιων μερακλήδων της γενιάς του 1940-’50, όπως ο Αποστόλης Τσάντος (Άγιος Λαυρέντης), ο Μπάμπης Καραμανιώλας (Άγιος Λαυρέντης), ο Μιχάλης Δημητρίου (Λεχώνια), οι οποίοι αποτέλεσαν κατά κάποιον τρόπο τον συνδετικό κρίκο μεταξύ των παλιότερων προαναφερόμενων και της νεότερης γενιάς μουσικών, μεταφέροντας διαχρονικά, περισσότερο την αγάπη για το ζουρνά, παρά την εκτελεστική πρακτική του οργάνου.
Εμάς τώρα από την πλευρά μας, ως σύγχρονοι μουσικοί, οι οποίοι έχουμε διανύσει ο καθένας κάποια πορεία τόσο στο κοινωνικό, όσο και στο μουσικό πεδίο, μας ένωσε η κοινή γοητεία που ασκεί το μεγαλειώδες και πανηγυρικό ηχόχρωμα του ζουρνά και του νταουλιού! Έχοντας στα αυτιά μας τις εκτελέσεις των προγενέστερων, είτε δια ζώσης, είτε από καταγραφές, αναβιώνουμε, αλλά και αναπλάθουμε με το δικό μας αισθητήριο το παραδοθέν μουσικό υλικό, μέσα από μια συνεχή αναδιαπραγμάτευση του ‘παλιού’ με το ‘νέο’.
Η ζιγιά μας, των Πηλιορείτικων ζουρνάδων, αποτελείται από τους:
- Βαγγέλης Μπαντελάς, μουσικός (κλαρίνο, ζουρνά) και εκπαιδευτικός μουσικής
- Γιάννης Καραμανιώλας, μουσικός (κοντραμπάσο, νταούλι), τελειόφοιτος ΤΕΙ δασοπονίας και μελισσοκόμος
- Ιάκωβος Μπαδιανούδης, μουσικός (λαϊκά κρουστά, ζουρνάς) και τελειόφοιτος Τμήματος Λαϊκής & Παραδοσιακής Μουσικής.